«Σε μερικούς χριστιανούς νέους δημιουργείται πρόβλημα επειδή δεν έχουν ξεκαθαρισμένες στόν νού τους τις έννοιες «τίμα» και «υπάκουε». Σαν αποτέλεσμα αμφιταλαντεύονται στήν προσπάθεια από τή μιά πλευρά νά καθορίζουν όπως εκείνοι νομίζουν τίς υποθέσεις του σπιτικού πού ανοίγουν καί από τήν άλλη να μή δείχνουν ανυπακοή στούς γονείς τους. Οι εντολές του Θεού είναι σαφείς: «Τίμα τον πατέρα σου καί τήν μητέρα σου» η μιά καί «Τα τέκνα υπακούετε στούς γονείς σας κατά πάντα» η άλλη. Δεν αρκεί μόνο να τιμά τούς γονείς τους τό παιδί. Οφείλει καί να τούς υπακούει. Δεν αρκεί να μή τους αντιλέγει, να φέρεται σ΄αυτούς καλά, να δείχνει εκτίμηση απέναντί τους και νά διατηρεί το όνομά τους πάντοτε ψηλά, χωρίς να τούς κουτσομπολεύει. Έχει υποχρέωσει να υπακούει και στίς εντολές τους. Δεν αρκεί, ακόμα το παιδί να δείχνει απλώς υπακοή στή σχέση του μέ τούς γονείς του. Και οι στρατιώτες δείχνουν υπακοή, και μάλιστα τυφλή, στις διαταγές των ανωτέρων τους. Κί όμως τίς περισσότερες φορές όχι μόνο δέν τους τιμούν αλλά τους κακολογούν και σε μερικές περιπτώσεις τούς μισούν. Κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο στίς σχέσεις των παιδιών μέ τους γονείς τους. Εϊναι λυπηρό το φαινόμενο παιδιά να λένε: «Δε θα μεγαλώσω; να δείς τότε. Τώρα δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, ό,τι μου λένε πρέπει να το κάνω». Είναι, τέλος, θλιβερό το φαινόμενο παιδιών να δυσφημούν καί να διασύρουν το όνομα των γονιών τους στούς άλλους. Αδιαφορώντας για τούς κόπους τους και μή αναγνωρίζοντας τίς τόσο μεγάλες θυσίες τους, τους κατηγορούν για αυστηρότητα απέναντί τους ή για παραλήψεις και αδυναμίες στη ζωή τους και στη συμπεριφορά τους απέναντι τους. Ξεχνούν ότι ό,τι κι αν κάνουν οι γονείς το κάνουν από αγάπη κι από ειλικρινή επιθυμία να κάνουν το καλύτερο για το παιδί τους. Αυτό είναι γενικός κανόνας για όλους τους χριστιανούς γονείς. Ακόμα κι αν μερικά παιδιά νομίζουν πως οι γονείς τους έχουν κάνει σοβαρά σφάλματα στη συμπεριφορά απέναντι τους, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι εκείνα, όταν μεγαλώσουν, δε θα κάνουν σοβαρότερα σφάλματα στη συμπεριφορά τους απέναντι στά δικά τους τα παιδιά; Υπακοή λοιπόν από τα παιδιά, συνδυασμένη με την τιμή που πρέπει να έχουν και να δείχνουν στούς γονείς τους. Ενώ όμως αυτή πρέπει να είναι η στάση όλων των παιδιών πρός τους γονείς τους, όταν μεγαλώσουν και έρθει η στιγμή ν΄ανοίξουν το δικό τους σπιτικό, αλλάζουν οι σχέσεις τους με τους γονείς τους. Από κείνη τη στιγμή και μετά η γυναίκα οφείλει να υπακούει στο άντρα της και όχι στους γονείς της, εφ΄όσον υπάρχει διχογνωμία μεταξύ τους και να βάζει σε πρώτη θέση τις σχέσεις της μέ τον άντρα της και τις υποθέσεις του σπιτιού της, και σε δεύτερη μοίρα τους γονείς της και τ΄αδέλφια της. Το ίδιο πρέπει να κάνει και ο άντρας στις σχέσεις του με τη γυναίκα του και τούς γονείς του. Πρώτα η γυναίκα του και το σπιτικό που ανοίγει, και έπειτα οι άλλοι. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα πάψει να τους τιμά και να τους συμβουλεύεται. Οφείλει να συνεχίσει να τούς περιβάλλει με τήν ίδια εκτίμηση καί να λαμβάνει σοβαρά ύπ΄όψη του τη συμβουλή τους. Η πείρα τους θα του είναι πάντα χρήσιμη και οι θυσίες τους πρέπει να μή ξεχαστούν. Η αχαριστία και η αγνωμοσύνη είναι κάτι που απερίφραστα καταδικάζεται από το Λόγο του Θεού. Είναι απαράδεκτο το φαινόμενο παιδιών να ξεχνούν μόλις παντρευτούν ή μόλις ανεξαρτοποιηθούν οικονομικά τους κόπους και τις θυσίες των γονιών τους. Άλλο υπακοή καί άλλο εκτίμηση. Παρόλο που όταν μεγαλώσεις, δεν είσαι υποχρεωμένος να υπακούς, κι εφ΄όσον διαφωνείς μπορείς να μη δεχτείς τη συμβουλή τους, όμως δεν πρέπει να πάψεις να τους εκτιμάς και να τους αγαπάς. Με εκτίμηση και σεβασμό θα στέκεσαι μπροστά τους, και με πραγματικό ενδιαφέρον πρέπει να παρακολουθείς τα βήματα τους. Στη χαρά τους εφ΄όσον σε καλούν οφείλεις να μετάσχεις και στα προβλήματά τους να τους σταθείς όσο μπορείς. Είναι απαράδεκτο το φαινόμενο αντρών να απαιτούν από τη γυναίκα τους να κόψει τους δεσμούς της μέ τους γονείς της, όπως είναι απαράδεκτο για τη γυναίκα να απαιτεί από τον άντρα της να σταματήσει τή βοήθεια πού δίνει στούς γονείς του όταν αυτή τούς είναι απαραίτητη γιά μιά κάπως άνετη ζωή. Εφ΄όσον εκείνοι όχι μόνο κοπίασαν αλλά στερήθηκαν κι αρκετά για ν΄αναθρέψουν τα παιδιά τους, οφείλουν κι εκείνοι με τή σειρά τους κι εφ΄όσον χρειαστεί, πρόθυμα να τρέξουν στήν ανάγκη των γονιών τους καί να σκύψουν νά τούς συμπαρασταθούν καί νά τούς βοηθήσουν. Σφίγγεται, πραγματικά, η καρδιά μου κάθε φορά που αντικρύζω αγνωμοσύνη των παιδιών απέναντι στούς ηλικιωμένους γονείς τους. Κι είναι τόσο συχνό φαινόμενο. Η πρώτη περίπτωση που αντίκρυσα, μένει ακόμα ζωντανή μπροστά μου. Παρόλο πού από τότε πέρασαν 17 ολόκληρα χρόνια.
Ο μπάρμπα Στάθης που δεν τόν ήθελε κανείς.
Εργαζόμουν, τότε, σάν αγροτικός γιατρός σ΄ένα ορεινό χωριό του Παγγγαίου. Μιά μέρα, καθώς μέ τήν τσάντα στό χέρι περπατούσα στός γεμάτους πέτρες, χωματόδρομους, μέ τό σκοπό να επισκεφτώ ένα άρρωστο παιδί, είδα τον εβδομηντάρη μπάρμπα-Στάθη να κουβαλάει στήν πλάτη του ένα τυλιγμένο στρώμα. Τά πόδια του μόλις τα έσερνε στήν ανηφόρα. Το μόνο πού έκανα ήταν νά τόν καλημερίσω. Φαινόταν τόσο σκεφτικός. Πήγα κι εξέτασα τό άρρωστο παιδί. Πρίν φύγω, όμως, μού είπαν πώς καί στο πάρα πέρα σπίτι ήταν ένα άλλο παιδί πού δέν ήταν καλά, καί πώς οί γονείς του ήθελαν νά πάω νά τό δώ. Όταν μπήκα μέσα σ΄αυτό το σπίτι, πού ήταν του γυιού του μπάρμπα-Στάθη, δεν μπόρεσα να κρατηθώ και ρώτησα γιά τόν παππού. «Είναι καλά», μου είπαν. Όταν τούς είπα πώς τόν είχα δεί πρίν λίγο έξω νά κουβαλάει ένα στρώμα, μου είπαν πώς μέχρι εκείνη τη μέρα έμενε μαζί τους καί πως από κείνη τη στιγμή ήταν η σειρά του άλλου γυιού. Επειδή δέν μπόρεσα νά πολυκαταλάβω τί ακριβώς μου έλεγαν, τους ξαναρώτησα κι εκείνοι μου εξήγησαν. Επειδή, μου είπαν, κανείς δέν ήθελε να έχει το παππού συνέχεια στο σπίτι του, οι γυιοί του είχαν συμφωνήσει μεταξύ τους, να μένεις ο παππούς από ένα μήνα στο κάθε σπίτι. Κάθε πρωτομηνιά ο μπάρμπα-Στάθης έπαιρνε στην πλάτη του τό στρώμα γιά νά μετακομίσει απ΄τό ένα σ΄άλλο σπίτι. Ούτε γιά τό στρώμα του φρόντιζαν εκείνοι νά τό μεταφέρουν. Κι ήταν τρείς γυιοί καί άλλες τόσες νύφες. Ο μπάρμπα-Στάθης, φυσικά, δέν έζησε πολύ. Ο Θεός, πιστεύω, τόν λυπήθηκε. Τον πήρε πιό νωρίς γιά νά μή βλέπει άλλο την αχαριστία των παιδιών, πού όχι μόνο ο ίδιος έφερε στη ζωή, αλλά καί πού μέ πολλές στερήσεις τά είχε αναθρέψει.
Πηγή: Μπορεί να υπάρξει… ευτυχισμένος γάμος, Dr Ανανίας Καβάκας
