Όπως γίνεται φανερό, νομίζω, παίρνουμε σάν δεδομένο ότι θα υπάρξουν διαφωνίες. Κι αυτό γιατί δύο άτομα που αποφασίζουν να ενώσουν τη ζωή τους, μπορεί και συνήθως συμβαίνει, να διαφέρουν από άποψη ιδιοσυγκρασίας και να έχουν αναπτύξει διαφορετικό χαρακτήρα. Ακόμα, προέρχονται από διαφορετικό περιβάλλον, με διαφορετική συχνά ανατροφή και με διαφορετικές αντιλήψεις σε αρκετά θέματα της καθημερινής οικογενειακής και κοινωνικής ζωής. Ό σκοπός τους, φυσικά με την ένωση τους στο είναι ν΄αποκτήσουν σιγά σιγά το ίδιο πνεύμα, ταυτότητα αντιλήψεων και γνώμων και τον ίδιο νου. «Το ίδιο φρόνημα», όπως αναφέρεται μέσα στην Αγία Γραφή. Σ΄αυτό το σημείο όμως θα φτάσουν δεν βρίσκονται πάντοτε απ΄την αρχή. Όσο κι αν και οι δύο είναι πιστοί κι αφιερωμένοι, θα υπάρξουν ανάμεσά τους πράγματα που θα διαπιστώσουν οτι οι γνώμες τους δεν συμπίπτουν. Κι αυτά μπορεί να είναι τόσο ασήμαντα πράγματα της καθημερινής ζωής όσο και σημαντικά. Εξ΄άλλου, το αν κάτι είναι ασήμαντο ή σημαντικό εξαρτάται συνήθως από το πόση αξία του δίνουμε εμείς. Για παράδειγμα, όσο ασήμαντο κι αν ένας άντρας θεωρεί το γεγονός ότι αφήνει τα ρούχα του εδώ κι εκεί ή εγκαταλείπει τα παπούτσια του στη μέση του σαλονιού, για μιά γυναίκα που έχει συνηθίσει να δίνει μεγάλη σημασία στην τάξη των πραγμάτων και στην καθαριότητα του σπιτιού, κάτι τέτοιο είναι πολύ ενοχλητικό. Ή όσο κι αν ένας άντρας θεωρεί φυσικό το να κάνει κάθε λίγο παρατηρήσεις στη γυναίκα του για κάτι που δεν το θεωρεί σωστό, γιά μιά γυναίκα που έτυχε να μεγαλώσει σ΄ένα σπίτι με περιβάλλον πιό αρμονικό και πιό ανεκτικό, αυτό είναι αρκετά ενοχλητικό, και κάποτε – κάποτε αφόρητο. Τέτοιες διαφωνίες θα υπάρξουν και μπορεί να είναι αρκετά συχνές. Σ΄όλες σχεδόν τις περιπτώσεις η αιτία της διαφωνίας βρίσκεται στο γεγονός ότι θέλουμε τον άλλον, τη γυναίκα ή τον άντρα μας, να είναι όπως εμείς τον θέλουμε. Βλέπετε πόσο εγωιστές στην πραγματικότητα είμαστε. Το ερώτημα όμως είναι, άραγε θέλει κι ο Θεός τη γυναίκα ή τον άντρα μας να είναι όπως τον θέλουμε εμείς, ή μήπως τον θέλει κάπως διαφορετικά; Είναι, ακόμα, στην πραγματικότητα βιβλικά τα κριτήρια που βάζουμε για τη γυναίκα ή τον άντρα μας ή μήπως είναι τελείως υποκειμενικά, επιρεασμένα από τις αντιλήψεις του κόσμου γύρω μας; Αυτό, καλό είναι να το σκεφτόμαστε συχνά. Πρωτ΄απ΄όλα δεν είναι σωστό να αφήνονται και να χρονίζουν τα πράγματα αυτά που κάποιον απ΄τους δύο τον ενοχλούν. Γιατί σε τέτοια περίπτωση, η μικρή ενόχληση με την πάροδο του χρόνου μπορεί να γίνει όχι πιό μικρή αλλά πιό μεγάλη και σιγά σιγά να πάρει τη μορφή πικρίας, απογοήτευσης ή αγανάκτησης. Άσε που στο ένα που ενοχλεί μπορεί να προστεθεί και κάποιο άλλο και στη συνέχεια στα δύο και κάποιο τρίτο. Η συνεχής φόρτιση με αρνητικά στοιχεία θα δημιουργήσει σύντομα μέσα μας ψυχική ένταση και θα διαταράξει την ηρεμία μας. Γι΄αυτό καλό είναι αυτό που ενοχλεί να συζητηθεί σε μιά κατάλληλη στιγμή.
Διάλογος ναι, αλλά πώς;
Στη συζήτηση όμως χρειάζεται πολύ σοφία και σύνεση, λεπτότητα και αυτοκυριαρχία για να βγεί κάτι το καλό και να μη δημιουργηθεί μεγαλύτερο κακό. Με καλό τρόπο, με προσεγμένα τα λόγια σου και με πολύ καλοσύνη πες στον ή στη σύζυγό σου αυτό που σ΄ενοχλεί. Αν με τη συζήτηση διαπιστώσεις ότι δεν φτάνετε πουθενά αλλά ο καθένας επιμένει στις αντιλήψεις του, καλύτερα είναι να σταματήσετε τη συζήτηση, να το ξανασκεφτείτε και σε κάποια άλλη, πιό κατάλληλη στιγμή, να το ξανασυζητήσετε. Η επιμονή να πείσει ο ένας τον άλλο μπορεί ν΄αυξήσει τη διαφωνία και να πικράνει τις καρδιές. Με το να το συζητήσεις μαζί του δε σημαίνει ότι οπωσδήποτε θα μπορέσεις αμέσως να τον πείσεις έστω κι αν έχεις απόλυτο δίκιο. Να είσαι όμως βέβαιος ότι ο άλλος, μετά τη συζήτηση θα το σκεφτεί και θα το ξανασκεφτεί και δεν αποκλείεται μόνος του ν΄αντιληφθεί το σφάλμα του και χωρίς να το ομολογήσει να προσπαθήσει να μην το επαναλάβει στο εξής.
Το κυριώτερο εμπόδιο γιά ένα καλό διάλογο.
Όπως από τα ανωτέρω φαίνεται, και σ΄αυτή την περίπτωση το κυριώτερο εμπόδιο είναι ο εγωισμός και η περηφάνεια του ανθρώπου. Όπως όταν συμβουλεύει και δεν εισακούεται εξοργίζεται, όχι τόσο, πάντοτε, γιατί δε γίνεται το σωστό, αλλά γιατί θίγεται ο εγωισμός του στη σκέψη ότι ο άλλος δεν τον υπολογίζει ή ότι με την άρνησή του τον υποτιμά και τον περιφρονεί, ετσι συμβαίνει και στην προσπάθεια να λυθούν οι διαφορές. Ο εγωισμός του δεν το αφήνει να δεί το σωστό, να δεί το σφάλμα του ή ν΄ανεχτεί την καλόπιστη κρτική που του κάνει ο άλλος. Αισθάνεται ότι χάνει έδαφος ή πέφτει χαμηλά από την ψηλή θέση που έχει τοποθετήσει τον εαυτό του. Με την επιμονή του μπορεί να φτάσει στο σημείο να χαλάσει τις σχέσεις του με τον άνθρωπο που έχει ενώσει τη ζωή του αρκεί να μη θιγεί ο εγωισμός του. Στον κόσμο έξω κάτι τέτοιο είναι πολύ συχνό, επειδή όμως έχει παρατηρηθεί και σε μερικές οικογένειες χριστιανών το αναφέρω: Ο εγωισμός είναι εκείνος που κάνει έναν άντρα και τη γυναίκα του, μετά από έντονη διαφωνία, να μη μιλιούνται για μέρες. Ο εγωισμός είναι που κάνει μιά γυναίκα να μήν αφήνει τον άντρα της να την πλησιάσει επειδή εκείνος αρνήθηκε να γίνει το δικό της. Ο εγωισμός είναι που κάνει έναν άντρα να θέλει σώνει και καλά να γίνει το δικό του έστω κι άν όλοι γύρω του έχουν διαφορετική γνώμη από κείνον και ο εγωισμός είναι εκείνος που κάνει μιά γυναίκα να επιμένει στο δικό της έστω κι αν η επιμονή της φέρει αναστάτωση στο σπίτι. Ο εγωισμός είναι η κυριότερη αιτία που οδηγεί σε διάλυση τα κοσμικά ζευγάρια.
Τι μπορεί να βοηθήσει στη λύση των διαφωνιών.
Για να μπορούν να λύνονται ειρηνικά και ομαλά οι διαφωνίες μέσα στο σπίτι χρειάζεται μεγάλη καρδιά και ταπεινό πνεύμα και από τους δύο συζύγους. Ας μη ξεχνούμε ότι η ταπείνωση ήταν το πρώτο που προσπάθησε να διδάξει ο Ιησούς στους μαθητές Του. Πρίν ακόμα φθάσει στο σημείο να σκύψει για να πλύνει τα πόδια τους στο ανώγειο, τους είχε πεί, «Άρατε τον ζυγό μου εφ΄υμάς, και μάθετε απ΄εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε εύρει ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς σας» (Ματθ. ια’ 29). Όταν κάποιος έχει ταπεινό πνεύμα δεν εξοργίζεται με το παραμικρό. Κάθε τί που ακούει κάθεται να το σκεφτεί ψύχραιμα και μετά να απαντήσει. Κι αυτό γιατί πολλές φορές δημιουργούνται προβλήματα απ΄τη βιασύνη μας να προλάβουμε ν΄απαντήσουμε για να διορθώσουμε τον άλλον ή να δικαιώσουμε τον εαυτό μας. Άν όμως είμασταν πιό ταπεινοί δε θα θιγόμασταν τόσο εύκολα και πρίν απαντήσουμε θα στεκόμασταν γιά λίγο γιά να δούμε και ν΄αντιληφτούμε αυτό που άλλος είπε. Γιατί, στ΄αλήθεια, αν κάθε φορά ρωτούμε το εαυτό μας τις ακριβώς ο άλλος είπε, μήπως δεν ήθελε να πει αυτό που είπε ή μήπως εμείς δεν καταλάβαμε αυτό που ο άλλος ήθελε να πει, θ΄αποφεύγαμε πολλές αδικαιολόγητες παρεξηγήσεις.
Συνεχίζεται..
Πηγή: Μπορεί να υπάρξει… ευτυχισμένος γάμος, Dr Ανανίας Καβάκας
